Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To w większości wypadków użytkowane narzędzia walki, też we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład ma prawo posłużyć standardowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Z reguły żąda bliskiego kontaktu z konkurentem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafy na akta lub sejfy meblowe. Szermierka stanowi już poniekąd dyscyplinę sportową, niż istotną metodę ataku oraz walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu entuzjastycznie użytkowano z broni siecznej, czyli mieczy oraz szabli. Złączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący przymiotniki pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w szafy na akta. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź kilku ostrzy, przytwierdzonych do drewnianego kija.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz