Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To przeważnie używane narzędzia walki, także we współczesnych armiach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, jakie nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć standardowy miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Zazwyczaj żąda bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.
Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, która oblega szafki metalowe bądź sejfy meblowe. Szermierka stanowi już poniekąd dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku oraz walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, archaiczne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu entuzjastycznie wykorzystywano z broni siecznej, inaczej mieczy i szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce odnajdzie się w szafy na akta. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym następstwem rozcinania, jest halabarda albo pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź też kilku ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz