Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą i palną. To zazwyczaj stosowane narzędzia walki, również we współczesnych armiach. Do broni białej kwalifikujemy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie wymagają załadowania pocisków. Za przykład może posłużyć tradycyjny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Zazwyczaj potrzebuje bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.

Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafki bhp lub ewentualnie sejfy meblowe. Szermierka stanowi już poniekąd dyscyplinę sportową, niż poważną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do narzędzi obuchowych. W średniowieczu ochoczo użytkowano z broni siecznej, czyli mieczy i szabli. Połączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w szafy ognioodporne. Atrakcyjnym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym rezultatem rozcinania, jest halabarda czy też pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź kilku ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.