Do broni konwencjonalnej kwalifikujemy białą oraz palną. To najczęściej wykorzystywane narzędzia walki, też we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego typu przedmioty, które nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć schematyczny miecz, włócznia czy topór. Ich przeznaczeniem jest indywidualna walka. Z reguły potrzebuje bliskiego kontaktu z przeciwnikiem.

Ten rodzaj broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafa kartotekowa lub też sejfy domowe. Szermierka stanowi już poniekąd dyscyplinę sportową, aniżeli poważną metodę ataku i walki. Podział broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Zaliczamy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z przyjemnością korzystano z broni siecznej, czyli mieczy i szabli. Połączeniem wymienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety oraz floret zadają rany kłute. Stąd ich łączna klasyfikacja do broni kłutej, dla której miejsce znajdzie się w szafy ognioodporne. Ciekawym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym rezultatem rozcinania, jest halabarda lub pałasz. Stanowią połączenie jednego bądź też kilku ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.