Do broni typowej zaliczamy białą oraz palną. To zwykle wykorzystywane narzędzia walki, także we współczesnych wojskach. Do broni białej zaliczamy wszelkiego rodzaju przedmioty, które nie potrzebują załadowania pocisków. Za przykład ma okazję posłużyć sztampowy miecz, włócznia czy topór. Ich zastosowaniem jest indywidualna walka. Zazwyczaj żąda bliskiego kontaktu z konkurentem.

Ten typ broni został już wyparty przez skuteczniejszą broń palną, jaka oblega szafy ognioodporne lub też sejfy gabinetowe. Szermierka stanowi już raczej dyscyplinę sportową, aniżeli poważną metodę ataku i walki. Rozkład broni białej obejmuje pięć grup broni. Pierwsza z nich to najstarsze, prymitywne maczugi. Kwalifikujemy je do przyrządów obuchowych. W średniowieczu z zapałem korzystano z broni siecznej, inaczej mieczy oraz szabli. Złączeniem zamienionych grup jest topór, wykazujący cechy pośrednie. Noże, sztylety i floret zadają rany kłute. Stąd ich wspólna klasyfikacja do broni kłutej, dla jakiej miejsce odnajdzie się w sejf gabinetowy. Pociągającym przykładem narzędzia kłującego, z jednoczesnym skutkiem rozcinania, jest halabarda czy też pałasz. Stanowią połączenie jednego lub paru ostrzy, przymocowanych do drewnianego kija.